به گزارش تحریریه، سرانجام پس از گذشت ۱۴۰ روز از دور ششم مذاکرات وین، تهران موافقت کرد که ۲۹ نوامبر (هشتم آذر ماه) دور هفتم گفت وگوها ازسرگرفته شود. بنابراین بازی «به زودی» که تهران طی ماه های گذشته به راه انداخته بود به پایان رسید؛ این بازی اگر چه در ابتدا جذابیت خاص خود را داشت و فرصتی را برای گسترش فعالیت های هسته ای با هدف افزایش قدرت چانه زنی در مذاکرات فراهم ساخت اما سرانجام به عصبانیت دیپلمات های دو کشور چین و روسیه منجر شد.

طبق روال گذشته ایران و چهار کشور عضو دائم شورای امنیت سازمان ملل متحد یعنی بریتانیا، فرانسه، چین و روسیه به اضافه آلمان در اجلاس حضور خواهند داشت و تیم دیپلماتیک کشورمان با طرف آمریکایی به صورت مستقیم دیدار و مذاکره نخواهد کرد. تردیدی نیست که «رابرت مالی» و تیم دیپلماتیک آمریکایی در مجاورت «گرند هتل» اقامت خواهند گزید تا از نزدیک رفتار طرف اروپایی را مدیریت کنند.

در این مدت که شمارش معکوس برای شروع بازی هفتم در وین آغاز شده، رفتار و گفتار مقامات جمهوری اسلامی از دیپلمات ها گرفته تا مقامات غیردیپلماتیک باید به نحو سنجیده و هماهنگ صورت گیرد. چه بسا که اظهارات هیجانی و غیرکارشناسی کار را برای پیشبرد مذاکرات آتی دشوار خواهد ساخت.

تا کنون مواضع رسمی ایران بارها از زبان حجت الاسلام «سیدابراهیم رئیسی» رئیس جمهوری کشورمان بیان شده که ضرورت لغو تحریم های ظالمانه دال مرکزی آن است.

رییسی در مراسم سالروز ۱۳ آبان با بیان اینکه «مذاکره مدنظر ما، یک مذاکره نتیجه محور است و ما به هیچ عنوان از خواسته به حق ملت ایران یعنی رفع تحریم های ظالمانه کوتاه نخواهیم آمد»، تاکید کرد: همانطوری که گفته ایم میز مذاکره را ترک نمی‌کنیم اما در مقابل زیاده خواهی ها هم که دنبال تضییع منافع ملت ما هستند ایستادگی می‌کنیم.

یکی از تناقضاتی که در داخل طی این مدت خود را نشان داده در زمینه «پیش شرط» ایران برای حضور در مذاکرات است. دهم مهرماه «حسین امیرعبداللهیان» وزیر امور خارجه کشورمان در گفت وگوی تلویزیونی خواستار آزاد ساختن ۱۰ میلیارد دلار از دارایی‌های بلوکه‌شده ایران شد و رفع انسداد از دارایی‌های ایران را شرط بازگشت این کشور به مذاکرات وین اعلام کرد.

چند روز پس از آن، «سعید خطیب‌زاده» سخنگوی وزارت خارجه  در نشست هفتگی با خبرنگاران درباره اظهارات امیرعبداللهیان درباره آزاد شدن ۱۰ میلیارد دلار از دارایی‌های ایران در خارج از کشور و این‌که آیا این یک پیش شرط است؟ اظهار داشت: تهران هیچ پیش شرطی برای بازگشت به مذاکرات درباره توافق هسته ای در وین ندارد... آن‌چه آقای امیرعبداللهیان گفت این بود که آمریکا به روش‌ها و انحای گوناگون می‌توانست حسن نیت خود را نشان دهد از جمله اینکه پول‌هایی که متعلق به مردم ایران است و اعانه کسی نیست، بتواند به ایران برگردد.

خطیب زاده اما به تازگی خود از سه پیش شرط سخن به میان آورده است. او روز دوشنبه ۱۷ آبان در نشست خبری هفتگی خود، با خطاب قرار دادن مقام‌های آمریکایی گفت: «آن‌ها ابتدا باید بپذیرند مقصر شرایط فعلی هستند.» او شرط بعدی را این دانست که آمریکا باید تحریم‌هایی را «که بعد از خروج از برجام اعمال کرده است، همه را یک‌جا به صورت مؤثر بردارد.» خطیب‌زاده شرط سوم جمهوری اسلامی را «مهم‌تر» خواند و گفت آمریکا «تضمین بدهد که هیچ دولتی در ایالات متحده مجدداً جهان و حقوق بین‌الملل را به سخره نخواهد گرفت و این شرایط را تکرار نخواهد کرد».

از نگاه ناظران این قبیل اظهارنظرات ناهمسو و پراکنده در آستانه دور هفتم مذاکرات از عدم انسجام تیم دیپلماتیک نشان دارد. بدیهی است که تهران می تواند هر پیش شرطی را برای مذاکرات مطرح کند اما مهم این است که این پیش شرط ها از سوی همه مقامات مورد تاکید و اجماع قرار گیرد.

یک همسنجی بین اظهارات دو مقام دیگر بیش از پیش از این ناهمسویی پرده برمی دارد. از نگاه کارشناسان اگر چه رزمایش ارتش و صحبت های اخیر «بهروز کمالوندی» سخنگوی سازمان انرژی اتمی مبنی بر اینکه «ذخایر اورانیوم ۶۰ درصدی به ۲۵ کیلو رسیده» می تواند ابزاری برای کسب امتیاز و فشار بر طرف های مقابل ارزیابی شود اما اظهارت «محسن رضایی» معاون اقتصادی رئیس جمهوری مبنی بر اینکه «قاچاقی نفت می‌فروشیم و دلار را مخفیانه وارد می‌کنیم» در آستانه ازسرگیری مذاکرات هیچ گونه توجیه منطقی ندارد و غرب را نسبت به اعمال فشار بر تهران مصمم تر می کند.

پایان/